පියයුරු බැඳි තනපට (කොටහළු වුනු එවුන්ට පමණයී)

පියයුරු.......... ම්ම්ම්ම්ම්ම්ම්ම්ම්ම්ම්ම්ම් පුරාතනයේ ඉඳන්ම ඉතින් ගෑණු උදවියගෙ, ගැටිස්සියන්ගෙ, ලමිස්සියන්ගෙ එහෙම පියයුරු කියන්නෙ ඉතින් කවියන්ට, සාහිත්‍යධරයන්ට පේන්න බැරි වුනු රසවත් අංගයක් නෙව.පිරිල පෘෂ්ඨිමත්ව තියෙන තරමට ඕනෙම ලෞකික පිරිමි හිතක් සලිත කරන්න අනිවා ඩෙෆා පියයුරු වලට පුලුවන්.

ශිෂ්ඨසම්පන්න විදිහට කියනව නම් අපිට මේව පියයුරු, පයෝධර වගේ නම් වලින් අරුත් ගන්වන්න පුලුවනි.ඔය ගැමි වහරෙදි නම් ගැටය, ලැම වගේ නම් වලින් හඳුන්වන අතරම සාමාන්‍ය වහරෙදි පපුව, තන් යන ලෙසද හඳුන්වන්න ඇහැකි.ඇතැමුන් කුක්කු කියාද හඳුන්වන අතර අපි වැනි සුට්ටි එවුන් කිරි වලට මෙන්ම පියයුරු වලටද ඒ නම භාවිත කරයි.කිරි තිබේදැයිද කියා පිරික්සා බැලීමට ආරාධනාවක් ලැබුනොත් එපා කියන එකෙක් හොයාගන්න නම් අපිට ආපහු නොමල කෙනෙක් ඇති ගෙදරකින් අබ ඇට හොයන්නත් වේවි සමහරවිට :p

සාහිත්‍යයෙදි වල් කමේදි වගේම ජීවිතේ අති උතුම් ස්ථානයකුත් මේ පියයුරු වලට හිමිවෙනව.ඇත්තටම අපි හැමෝම අද මේ ලෝකෙ සතුටින් ජීවත් වෙන්නෙ අපේ අම්මල ලේ කිරි කරල අපිට පොවපු නිසයි.කෙනෙක් හිතාවි ඉතින් ඒක ලෝක ධර්මයනෙ කියල.පිස්සුද බං.චුට්ටක් හිතපං

මවක් කියන්නෙත් අතීතය යම් දිනයක අම්මෙකුගෙ බඩින් ඉපදුනු චූටි කෙලි පැටික්කියෙක්.මාතෘත්වය උපන්දා සිට කෙනෙක් අත්විඳින දෙයක් නෙමේ.මොකද පුංචි කාලෙදි අපි අත්විඳින්නෙ ජීවිතය.අපි හිතන්නෙ හැමදේම දෙමාපියන්ගෙ යුතුකම් පමනක් කියල.අපිට නමුත් යතාර්ථය තේරෙන්නෙ ටිකෙන් ටික ඉහ නිකට පැහෙන්න ගද්දි.අපේ අම්මත් අපි වගේම පුංචි කාලෙදි හුරතල් වෙන්න ඇති.බෑ කිය කිය උදේම නැගිටල අඬ අඬ ඉස්කෝලෙ යන්න ඇති.ඉගෙනගන්න ඇති.පිස්සු නටන්න ඇති.හැකි තරමින් විභාගත් පාස් කරන්න ඇති.අපි වගේම දවසින් දවස ජීවිතේ ගැන හීන දකින්න ඇති.ජීවිතේත ආදරය කියන වචනය යම් දිනයක ඇතුල් වෙන්න ඇති.යම් දිනයක අපි මේ ලෝකෙ එළිය දකින්න ඇති.හිතපන් හිතපන්.මේක කියවන උඹලටත් වැඩි කාලයක් නෑ ඔය සන්තෑසිය වෙන්න.කොහොමින් කොහොම හෝ මං කියන්න ලෑස්ති උනේ මේ එක දෙයක් ගැනවත් නෙමේ.වෙනම කතාවක්.

පිරිමි ඇහැ කියන්නෙ හරි පුදුම දෙයක්.ගැහැනියක් කොයිතරමින් හැඩ වැඩ උනත්, ලස්සන උනත්, සෙක්සි උනත් පිරිමියෙක් එක හෙලා මුල් වරට බැලෙන්න ගැහැනියකගෙ මූන, ඇස්, තොල්, පපුව, ඉන, ඇඟිලි වගේ දේවල් වලට.එතනිනුත් ඉතින් බොහෝ වෙලාවටම ඇස් නතරවෙන්නෙ එක්කො මූනෙන් නැත්නම් පපුවෙන්.නිරුවත් පියයුරු වගේම තදව ආවරන‍ය කෙරුනු පියයුරු ගැනත් අපිට සාහිත්‍යයෙදි ඕනෙ තරම් දැක ගත හැකියි.මං නම් හිතන්නෙ පිරිමියෙක්ට ලස්සනටම පෙනෙන්නෙ ගැහැනියකගෙ ලැම.වල් හිතින්ම නෙමේ එහෙම බැලෙන්නෙ.ඇතැම් විටක ඒක තරමක් සදාචාරය ඉක්මවා ගිය කළාත්මක නොහොත් රැඩිකල් හැඟීමක්.කියන්න තේරෙන්නෙ නෑ.පපුව නම්බර් වන් කියල හිතාගන්නකො.

හැඩතල ගැන මොන්සෝරි තරමේ හෝ දැනුමක් හැමෝටම ඇතිනෙ.බලන්නකො මේ දෙකේ සමාන කමක්

පේනවද හංසයින්ගෙයි මේ තනපටෙයි හැඩයන්ගේ සමාන බවක්.තනපට කියන්නෙ කොහොමත් තන රෙදිපටකින් ආවරන‍ය කරන එකනෙ.ඒ කියන්නෙ තන ආවරණය කරන රෙදිපට තමා තනපට කියන්නෙ.කොහොමත් අපේ කවියො හොඳින් පිරුනු පෘෂ්ඨිමත් පියයුරු අර්ථ දක්වල තියෙන්නෙ හංස පැටවුන්ට.නිරුවත් පියයුරු නිදහසේ චලනය වීම ඇතැම් තැන් වලදි අත්තටු ගසා ඉගිලෙන්න වෙර දරන හංස පැටවුන්ටත් සමාන කරල උපමා කරල තියෙනව.ඉතින් මං අද කියන්නෙ ඒ හංසයින්ගෙයි, පිරුනු ලැමකයි සුන්දර බව ගැන තියෙන මිත්‍යා සුරංගනා කතාවක්

ගොඩාක් ඉස්සර කාලෙ, ඒ කියන්නෙ ඉස්සර රජකාලෙ තිබුනු සිටු ගෙවල් වල නොවරදවා තිබුනු අංගයක්ලු ගේ ඉස්සරහ මිදුලෙ පුංචි පොකුනක් හදන එක.ඉතින් ඒ පුන්චි පොකුනු වල හංස පැටව් ඇතිදැඩි වුනාලු හරිම සතුටින්.

ඉතින් මේ පුංචි පැටවුන්ව බලාගත්තෙ ඒ ගෙවල් වල හිටපු පුංචිම පුංචි කුමාරිකාවන්ලු.හරිම ආදරෙන් මේ පුංචි කුමාරිකාවො මේ හංස පැටවුන්ව බලාකියා ගන්නවලු පණ වගේ.

ඉතින් හෙමින් හෙමින් දවසින් දවස වසරින් වසර ගෙවෙද්දි මේ හංස පැටව් චුට්ටෙන් චුට්ට ලොකු වෙන්න පටන් ගත්තලු.එයාල ලොකු වෙද්දි හරිම ලස්සනයිලු.සියුම්ව අත්තටු දිග හැරල හරිම උජාරුවෙන් ඒ අත්තටු හෙමින් සළල ඒ හංසයො හරිම ආඩම්බරෙන් අනිත් අයට පේන්න හිටියලු සතුටින්.

වැඩේ කියන්නෙ ඉතින් ලොකු වෙන්නෙ විලේ ඉන්න හංස පැටව් විතරක් නෙමේනෙ.අර පුංචි කුමාරිකාවනුත් ලොකු වෙනවනෙ.ඒ කාලෙදි ඉතින් කුමාරිකාවො තනපටක් ඇන්දෙ නෑලු.ඉතින් මේ කුමාරිකාවන්ගෙ හොඳින් වැඩුනු පපුව නිරුවත්ව නිදහස්වලු තිබුනෙ.

ඉතින් මේ කුමාරිකාවො මිදුලෙ සෙල්ලම් කරද්දි දකින් ඕනෙම කෙනෙකුට හිතුනෙ මේ පෘෂ්ඨිමත් පියයුරු හරියට හොඳින් ලොකුවෙලා අත්තටු ගහල ඈත ඉමක් කොනක් නොපෙනෙන අහසට යන්න වෑයම් කරන හංසයින් වගේලු.ඉතින් මේ විල් වල හිටපු හංසයින්ට මේ කුමාරිකාවන්ගෙ දඟකාර පියයුරු ගැන ඊරිසිය හිතුනලු.මොකද කියනවනම් ඉස්සර ඒගොල්ලන්ගෙ ලස්සන බලපු හැමෝම දැන් බලන්නෙ මේ ඉගිලෙන්න වෙර දරන හංසයින් දිහාලු.

ඉරිසියාවත් දුකත් වාවන්න බැරිම තැන මේ හංසයො කුමාරිකාවන්ටත් කියලම ඒ විල් අතහැරල ඈතම ඈත මිනිස්සු කවදාවත් නොගිය අඳුරු කැලෑ වල තිබුනු පාළු විල් වෙතට පි‍යාඹල ගියාලු ආපහු නොයෙන්නම.

ඉතින් මේ කුමාරිකාවන්ට හොඳටම දුක හිතුනලු.කරකියාගන්න බැරි දුකින් ඇඬෙන්න පටන් ගත්තලු.ඒ වෙනකල් සතුටින් දුවල පැනල සෙල්ලම් කරපු කුමාරිකාවන් දුක වැඩි කමින් හොඳටම හෙම්බත් වෙලාලු හිටියෙ.ඒ අතරෙදි මේ කුමාරිකාවන්ට නියම අදහසක් ආවලු.

පණිවිඩ යවන පරෙවියන් ගෙන්වා හංසයින් වෙත ලියුමක් යැවුවලු.එහෙම යවපු කුමාරිකාවන් රෙදිපටවල් අරගෙන තම තමන්ගෙ පියයුරු හොඳට තදින් නොසෙල්වෙන විදිහට බැන්දලු කාටවත් නොපෙනෙන පරිද්දෙන් සම්පූර්ණයෙන්ම වැහෙන්න.

ඉතින් අර හංසයො ආපහු ආවම ඒගොල්ලන්ට හරිම සතුටු හිතුනලු.ආපහු මිනිස්සු එයාල දිහා බලන්න ගත්තලු.ඊට පස්සෙ හැමදාමත් මේ කුමාරිකාවනුයි හංසයොයි ගොඩක් ගොඩක් ගොඩක් සතුටින් ජීවත් වුනාලු.

ඕන්න ඔහොමයිලු ඉතින් වර්ථමානෙ තියෙන තනපට කියන සංකල්පෙ ලෝකෙට ඇතිවුනේ.දැන් නම් ඉතින් එක එක විච්චූරන එව්ව තියෙනව නෙව.

මටනම් ඒත් හිතෙනව නිරුවත් ලැමට වඩා තනපටකින් බැඳුනු ලැම ලස්සනින් වැඩී කියල.මොකද කියනවනම් ඒ තුල හුදෙක් රාගිකත්වයට වඩා සභ්‍ය ලස්සනක් තියෙනව.අලේ මන්ද.තීරනය ඔබ සතුයි.හැබැයි තවත් දෙයක්..........

කළු වුනත්, සුදු වුනත්, ලොකු වුනත්, පොඩි වුනත් හංසය හංසයමනෙ.ඇරල තිබ්බත්, වහල තිබ්බත් අපේ සමනල්ලු තමයි ඉතින් පියාඹන්නෙ ;)